یک واقعیت تلخ درمورد کشاورزی

 کشاورزی تنها حرفه‌ای است که بیشتر اقوامی که در روزگاران دراز در نجد (فلات) ایران می‌زیستند به آن مبادرت ورزیدند. علی‌رغم خشکی اقلیم، تا امروز کشاورزی را ادامه داده و در تمامی مناطق ایران به کشت و پرورش محصولات و گیاهان مختلف پرداختند. 

کشاورزی، در تمامی مناطقِ ایران به خصوص مناطق مرکزی کشور، صرفا تلاشی برای بقا و تامین معیشت بدون توجه به هیچ متغیر دیگری است و همین مسئله است که متاسفانه کشاورزی را از حالت اقتصادی بودن بیرون آورده و در جهان امروز آن را به فعالیتی تبدیل می‌کند که منجر به تولید ثروت نمی‌شود.

 پاتریشیا کرون در کتاب جامعه‌های پیشا صنعتی می‌نویسد: «کمبود، صفت بارز جامعه‌ ماقبل صنعتی بود و در مقابل، صنعتی شدن تا بدان حد با ثروت پیوند دارد که افزایش درآمد از ویژگی‌های این فرایند به حساب آمده است. افزایش چشمگیر و پایدار درآمد‌ها اصولا هدفی است که ممالک در حال صنعتی‌شدن برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند و رشد پایدار اقتصادی در تمامی جوامع امروزی تا زمانی امکان پذیر است که منابع طبیعت موجود و در دسترس باشند.»

باید این واقعیت تلخ را پذیرفت که اگر کشاورزی در جهان امروز، منجر به تولید ثروت نشود محکوم به نابودی است مخصوصا اگر در کشوری باشد که اقتصادی مبتنی بر کشاورزی دارد. 

از سوی دیگر، افزایش جمعیت و نیاز بیشتر کشور‌ها به غذا، روش‌های کشت قبل از صنعتی شدن جوامع را برنمی‌تابد و در این میان تنها راه حل صحیح استفاده درست از روش‌های نوین «علم کشاورزی» است که با حداقل مصرف منابع طبیعی، بیشترین میزان محصول را در کوتاه‌ترین زمان ممکن تولید کند. مسئله‌ای که جامعه کشاورز ایران که صرفا با هدف تامین معیشت تولید می‌کند، هنوز آن را در نیافته است و همچنان کشاورز همان دهقان خرده مالکی است که برای تامین معیشت خود مبادرت به کشت محصول می‌کند. از طرفی نبود دانش کشاورزی در جامعه روستایی و نیاز روز افزون غذا در کشور ۸۰ میلیونی ایران باعث از بین رفتن منابع شده و کشاورزی امروز را به بحران رسانده است.

شقایق صفی‌خانی

انتهای پیام